Í sannleiksást og friði

  Það skortir talsvert á fagmennsku í störfum blaða- og fréttamanna. Oft birtast í fjölmiðlum hávaðasamar fréttir og frásagnir af hneykslanlegum hlutum og látið er eins og efni standi til siðbótar - að tilstuðlan fjórða valdsins. Siðleysið hroðalegt. Áræðið og sjálfstraustið skortir ekki. Málin eru opnuð og rótast og gramsað í hlutunum – ýjað að ýmsu og margt gefið í skyn en ekkert fullyrt. Hlutirnir gerðir tortryggilegir og leitt að því líkur að um lögbrot sé að ræða. Stundum er áreiðanlega bullandi lögleysa  og sullandi siðleysi á ferðinni en það fæst sjaldnast staðfest.    Umfjöllun íslenskra fjölmiðla um mörg lagaleg og siðferðileg álitamál er oftast ákaflega yfirborðsleg. Það skortir úthald og getu til að fylgja málum til enda – ekki bara slengja fram fullyrðingum og láta síðan slag standa. Þetta komast íslenskir fjölmiðlar upp með og þegar þá  brestur þrek og geta til að klára og komast að niðurstöðu segjast þeir vera að skapa umræðu og það sé svo mikilvægt  að það réttlæti jafnvel dylgjur og hálfkveðnar vísur.   Í flestum tilfellum eru þetta unglingarnir á fjölmiðlunum sem eru að reyna að skapa sér nafn og fara offari í vinnugleðinni. En oft eru það líka reyndir blaðamenn sem haldnir eru þekktu mannkynsfrelsaraheilkenni og telja sig, og bara sig, kunna skil á hinum eina sannleika. En ritstjórar eiga að vísa veginn. Í flestum tilfellum eru þetta – sem betur fer - ómerkileg dægurmál sem reynt er að blása upp en af og til koma upp alvarleg mál og þá reynir á getuna. Það þarf ekki að fara langt aftur til að finna dæmi. Nú er t.d. fyrirferðarmikð mál þar fjallað er um andlát ungrar stúlku sem var til meðferðar á Landspítala – Háskólasjúkrahúsi. Eftir því sem skilja má af fréttum eru málsatvik þau að stúlkan lá inni vegna sýkingar sem hún varð fyrir í útlöndum. Hún ku hafa verið fyrrum fíkniefnaneytandi en verið utan neyslu um nokkurt skeið. Síðan gerist það að stúlkan lést á sjúkrahúsinu  - af völdum eiturlyfja – þar sem hún var í meðferð vegna sýkingar. Faðir stúlkunnar fullyrðir að eiturlyfjasali á sama sjúkrahúsi hafi selt henni fíkniefni inni í reykherbergi og skammturinn hafi orðið dóttur sinni að fjörtjóni.  Hann styður fullyrðingu sína ýmsum rökum og m.a. þeim að rekja megi símtöl úr síma dóttur sinnar til þessa sölumanns skömmu fyrir atburðinn. Forráðamenn sjúkrahússins telja ekki loku fyrir það skotið að eiturlyfjaviðskipti geti átt sér stað meðal sjúklinga. Það er  margt í þessu máli sem þarfnast skoðunar og eftirfylgni. Hér er ekki nægilegt að þyrla upp moldviðri og láta svo þar við sitja. Lést stúlkan af völdum fíkniefna sem seld eru inni á sjúkrahúsinu? Hvernig getur fagfólk sjúkrahússins komist hjá því að verða vart við slíkt? Hvernig stendur á því að málflutningur lögreglu stangast á við fullyrðingar föður stúlkunnar? Málið getur auðvitað verið persónulegt og viðkvæmt og ekki er alltaf allt sem sýnist í hlutum sem þessum.  Jafnvel þótt svo kunni að vera  – að hér séu miklar og erfiðar tilfinningar sem hugsanlega rugli dómgreind -  var þá nokkur ástæða til að fara af stað með þeim hætti sem gert var?